‘Dat gebeurt mij toch niet?’

Deel 1 van mijn persoonlijke verhaal

Je hoort soms van die verhalen, waarin een bepaalde gebeurtenis iemands leven in een fractie van een seconde veranderde. Je schrikt ervan, leeft mee met diegene die het is overkomen en soms leer je er zelfs van. Maar aan het einde van de dag verdring je toch het idee dat iets soortgelijks jou kan overkomen. Omdat het ondenkbaar is of simpelweg omdat het je een vervelend, onrustig gevoel geeft. Hoewel ik op heel veel dingen voorbereid was, kwam dat wat mij eind vorig jaar gebeurde als donderslag bij heldere hemel.

Sommigen van jullie heb ik sindsdien al gesproken en kennen mijn verhaal al, anderen alleen in grote lijnen. Sommige mensen uit mijn netwerk vragen zich misschien af waarom ze mij al een tijdje niet of weinig gezien en gehoord hebben. Ik vind het belangrijk om te vertellen wat mij is overkomen. Enerzijds omdat ik het zelf prettig vind om mijn verhaal te vertellen, anderzijds omdat ik enorm veel raakvlakken zie met mijn vakgebied en het ondernemerschap, waarmee ik jullie hopelijk aan het denken kan zetten. Hoe dan ook; daar komt ‘ie…

Zo begon het hele circus

Het was 3 november 2020 en ik had een enorme baaldag. Een vandaal had met een sleutel krassen op mijn auto gezet en ik was helemaal klaar met de dag. Ik ging dus op tijd naar bed, met het idee de volgende dag weer fris en met goede zin op te staan. Midden in de nacht werd ik wakker met een raar gevoel in mijn rechterarm; hij tintelde, alsof ik er een tijdje bovenop had gelegen. Kan gebeuren, dacht ik en zonder op mijn wekker te kijken draaide ik me nog eens om en viel weer in slaap. Het rare was; de volgende ochtend toen ik wakker werd, tintelde mijn arm nog steeds.

Ik ben mijn bed uitgeklommen (wat achteraf gezien wonderlijk was), maar voelde me niet lekker, dus ik at en dronk wat in bed. Toch merkte ik pas dat er echt iets niet klopte toen ik wilde gaan douchen. Ik ging op de rand van mijn bed zitten en zij tegen mijn vrouw; “dit klinkt heel raar, maar ik zou niet weten hoe ik naar de badkamer moet komen, ik heb er geen vertrouwen in dat het me lukt”. Ik belde de huisarts nog niet meteen. Wat moest ik zeggen? “Mijn arm slaapt”. Ze zouden me al zien aankomen. Een paar uur later besloot ik toch maar te bellen; en toen begon het hele circus…

Op de ECG-scan was niets te zien, er bleef dus maar één ding over

De ambulance kwam met zwaailichten de straat in. Vervolgens werd ik op een brancard de trap afgedragen en met de ambulance naar de eerste hulp gebracht. Er werden allerlei onderzoeken uitgevoerd en al snel bleek dat mijn lichaam helemaal de weg kwijt was. Een normale bloeddruk is gemiddeld 80/120; mijn onderdruk was 240, met een hartslag van 220 slagen per minuut, in rust! Mijn cholesterol en bloedsuiker waren volledig in de war, ik hyperventileerde en ik had het op het ene moment warm en dan weer koud. Ook realiseerde ik me in het ziekenhuis pas dat mijn rechterbeen verlamd was. Toch konden de artsen geen oorzaak vinden. Er was geen bloeding te zien en ook op de ECG-scan was niets te herleiden. Er bleef maar één ding over: een CVA, een herseninfarct. Ik heb meerdere dagen op de Intensive Care gelegen en kreeg een hele berg medicijnen toegediend.

Zelfstandig staan lukte niet eens

Na enkele dagen op de IC te hebben gelegen en mijn ‘toestand’ stabiel leek te zijn, werd ik naar een reguliere afdeling overgeplaatst. Maar voor mij begon het toen pas. Ik kon bijna niets meer zelf en moest overal bij geholpen worden. Zelfstandig staan lukte niet en ik kon mijn arm nog amper optillen. Vooral met het niet zelfstandig naar het toilet kunnen en douchen had ik veel moeite, dat zijn dingen die normaal gesproken zo vanzelfsprekend zijn.

Een ingrijpende gebeurtenis kan ook het einde van je bedrijf betekenen

Onnodig om te zeggen dat werken er voor mij op dit moment al helemaal niet inzat. Gelukkig had ik mijn zaken goed geregeld en was ik mentaal en verbaal in orde. Hierdoor kon ik wel communiceren en instructies geven aan mijn werknemers. Maar je kunt je voorstellen dat als je ondernemer bent, een ingrijpende gebeurtenis als deze zomaar het einde van je bedrijf kan betekenen. Je eigen gezondheid is dus ook een zakelijk risico, toch staan maar weinig ondernemers hier bij stil.

Dit deed me denken aan een onderzoek dat ik pasgeleden uitvoerde. Ik onderzocht hoe ondernemers denken over ICT-beveiliging en kwam tot de conclusie dat er 3 soorten ondernemers zijn:

• De ‘dat gebeurt mij toch niet’ ondernemer.
• De ondernemer die wel wat geregeld heeft en aanneemt dat dit voldoende is.
• De ‘ik maak me zorgen, maar ik denk er liever niet over na’ ondernemer.

En die verschillende mindsets hebben niet alleen betrekking op ICT-risico’s, maar ook op andere soorten risico’s, zoals: wat als er iets gebeurt met je gezondheid waar je geen invloed op hebt?

In mijn volgende blog vertel ik je hoe het mij verder verging in het ziekenhuis en kom je er achter of jij tot één van deze 3 typen ondernemers behoort en hoe jij dus met risico’s omgaat.